ROLA SAMORZĄDU W ROZWOJU INWESTYCJIcz2

MODELE ZACHOWAŃ

Obserwowaną reakcją na zmiany jakie wprowadza rozwój regionu jest:

CYWILIZACJA – TAK, KULTURA – NIE

Co związane jest z naturalnym zachowaniem wobec zmiany. Zarówno środowisko komercyjne (zarządzanie przedsiębiorstwem) jak i środowiska kulturowe czy społeczno-polityczne stosują różne techniki wprowadzania (przeprowadzania) procesu zmiany. Do najpowszechniejszych należy model Kurta Levin’a:

Model może posiadać swe rozwinięcia bądź ograniczenia. Różne mogą być cele i powody zmiany. Różne są obszary, których zmiana dotyczy: struktura organizacyjna, zachowanie ludzi, struktura+zachowanie ludzi.

  

Zmiana jest warunkiem powstania dynamiki. Jednak sam :fizyczny” potencjał tkwiący w ruchu, w dynamice, w procesie, nie gwarantuje iż odbywać się on będzie w oczekiwanym kierunku, że nastąpi zjawisko rozwoju. Częstą reakcją na zmianę jest zamykanie się środowiska, ograniczanie wpływów zewnętrznych i nieustanne dążenie do utrwalania istniejących form, struktur, zachowań, kultur zbiorowych czy jednostkowych. W celu zapewnienia powodzenia (ograniczenia ryzyka) dla procesu zmiany, podejmowane są różne czynności: agresywne bądź łagodne. W procesach zmian w środowisku społecznym uznaje się, że jednym z warunków jest uzyskanie społecznej akceptacji dla zmiany – partycypacji społecznej w procesie zmiany. W celu jej wywołania stosuje się m.in. techniki promocji, PR, konsultacji, lobbingu czy tez proste i złożone techniki informacyjne.

Jednak zawsze odpowiedzialność za podejmowane decyzje ponosi lokalne centrum decyzyjne: kierownictwo przedsiębiorstwa jakim jest gmina, powiat czy województwo.

Od niego zależy wybór i rozmiar stosowanej techniki dokonywania zmiany oraz sposób w jaki dynamika zostanie wykorzystana.

Jednym z modeli przeprowadzania zmiany jest stosowanie zasad

ROZWOJU POPRZEZ KONCEPCJĘ DZIEDZICTWA

• Monium – łac. jednostka patri – łac. potomstwo, następcy

Dziedzictwo (patrymonium) oznacza w tym wypadku pojęcie dobro wspólne lub jakość miejsca wspólnego albo „ całość elementów materialnych i niematerialnych, które dla danej osoby, prowadzą do utrzymania i rozwoju jej tożsamości i jej autonomii, poprzez adaptację w czasie i w przestrzeni, do ewoluującego uniwersum”

Dla potrzeb planowania rozwoju zgodnie z KONCEPCJĄ DZIEDZICTWA konieczne jest wyznaczenie:

• Terytorium, którego dotyczy działanie

• Aktorów lokalnych, uczestniczących w procesie

• Identyfikacji stanu obecnego

• Celów i kryteriów sukcesu

• Zasobów pozostających do dyspozycji

• Przeszkód w realizacji celu

• Etapów i czasu realizacji

Nie należy utożsamiać koncepcji dziedzictwa z pojęciem spadku, spuścizny, dorobku przeszłości:

[…] dziedzictwo nie jest czymś ustanowionym, dekretowanym. Dziedzictwo nie posiada wartości moralnej, etycznej…Nie chodzi o to by powiedzieć z zewnątrz: „jakość rzeki jest dziedzictwem aktorów, którzy znajdują się wokół”. Wręcz przeciwnie, jeżeli jeden z aktorów ma problemy z powodu złej jakości rzeki (z jego punktu widzenia) i jeżeli poprawa sytuacji polega na mobilizacji różnych aktorów, wtedy to narzędzia postępowania według koncepcji dziedzictwa zostały wykreowane by odnaleźć pod jakimi warunkami rzeka może stać się „dziedzictwem wspólnym” wszystkich aktorów, których może ono dotyczyć.”

Inwestycje, zagospodarowanie terenu i najważniejsze czynniki kulturotwórcze stają się obiektywnym dobrem wspólnym, a dzięki temu traktowane są jako coś co należy jednocześnie chronić i rozwijać. W przeciwnym razie będziemy stawali przed koniecznością wyboru i rozwiązywania konfliktów.

TOŻSAMOŚĆ A ROZWÓJ CYWILIZACYJNY REGIONU:

Programy partycypacji społecznej mają dwojaki cel:

1. Ułatwiać dokonywanie zmian na danym obszarze

2. Chronić kulturę lokalna przed utratą tożsamości.

W dziedzinie turystyki coraz większe znaczenie przykłada się do kształcenia środowisk (społeczności) lokalnych w celu stworzenia odpowiedniego klimatu dla potrzeb turystyki.

Jak wiadomo jednym z najczęściej używanych słów w folderach turystycznych jest: ZAPRASZAMY i WITAMY. Oprócz wielu innych powodów (język reklamy i promocji, skrótowość przekazu, ładunek emocjonalny, bezpośredniość) wynika to z przekonania o znaczeniu kultury powitania (quality of welcome) w tworzeniu odpowiedniego środowiska dla turystyki. Celem programów podnoszenia jakości świadomości społecznej jest:

• pomoc w lepszym zrozumieniu turystyki

• pokazać wpływ turystyki na rozwój ekonomiczny

• zmniejszyć różnice kulturowe pomiędzy gospodarzem a turystą

• zrozumieć różne style życia

w efekcie kampanii oczekuje się:

• podniesienia jakości usług

• podniesienia poziomu dumy z jakości usług

• powrotu turysty do tego samego miejsca

• rozpowszechniania informacji o lokalnej ofercie (poziomie usług)

• powstania „wartości dodatkowej” – elementu promocji i reklamy.

Kto decyduje (kto powinien decydować) o kierunkach rozwoju ?

Kto zna lokalną kulturę ?

Kto wie jakie znaczenie ma kultura w rozwoju lokalnym ?

RESUMÉ

Bez względu na stosowaną metodologię tworzenia strategii rozwoju lokalnego, powinna ona spełnić jedno podstawowe zadanie: wybrać czy tez wyznaczyć najważniejsze kierunki rozwoju. Można je nazywać obszarami strategicznymi, priorytetami rozwoju czy polityki rozwoju, celami strategicznymi itp. Najważniejsza jest decyzja i świadomość konsekwencji jakie ze sobą niesie realizacja tych planów.

Żadne zjawisko w życiu społeczności lokalnej nie jest obojętne dla pozostałych elementów mozaiki, jaka istnieje na pewnym obszarze – terytorium. Swoistym zadaniem dla bardziej wyrafinowanych technik planowania jest pytanie czy w wyniku jednej inwestycji powstanie zjawisko osłabienia czy wzmocnienia innych dziedzin gospodarki lokalnej. Czy udział partnera publicznego będzie pomagał czy też przeszkadzał w rozwoju prywatnej przedsiębiorczości, a jeśli jest oczekiwany to gdzie jest jego początek i gdzie koniec.

Nie bez znaczenia jest umiejętność docierania i korzystania ze źródeł informacji. Jest ich coraz więcej i coraz więcej oferują. Z drugiej zaś strony zawsze aktualne pozostaje pytanie czy posiadamy odpowiednią wiedze o nas samych, o stale zmieniającym się środowisku, w którym żyjemy, pracujemy, za które jesteśmy odpowiedzialni.

Kultura jest ta dziedziną, która zarówno przyjmuje nowe zjawiska jaki i oferuje pomoc w rozstrzyganiu problemów. Uznanie iż to gospodarka i rachunek ekonomiczny jest wartością nadrzędną może spowodować dotkliwe i często nieodwracalne szkody w organizmie społecznym i indywidualnym. Efekty takiego myślenia nie są widoczne natychmiast lecz ,to że nastąpią jest pewne.

 

Autor

Jacek Adamczyk, DMP ARRK S.A.